Ongetwijfeld wolfachtig in hun uiterlijk, heeft de Saarlooswolfhond slechts een 'hint' van Duitse herder te zien. Dit ras, dat vaak verlegen is, heeft een geduldige eigenaar nodig die medelevend is en bereid is om lange dagen met hen te werken om hun zelfvertrouwen op te bouwen en hen de stabiliteit te geven waarnaar ze verlangen.
De heer Leendert Saarloos was een Nederlandse hondenfokker met een passie voor de Duitse herdershond, die erop gebrand was om een minder gedomesticeerde hond te creëren die een fantastisch werkdier zou worden. Zijn wens was dat de honden die hij zou creëren in staat zouden zijn om de politie te dienen en onder andere als blindengeleidehond te worden gebruikt. Hoewel hij erop gebrand was dat zijn nieuwe ras de scherpe zintuigen en kracht van de wolf zou hebben, erkende hij het belang van het trainbaar, gezond en in staat zijn om zich aan mensen te hechten.
Hij hield altijd vol dat hij de honden fokte op basis van hun karakter in plaats van hun fysieke verschijning; waarop hij weinig nadruk legde. Hij werd geciteerd als teleurgesteld in de persoonlijkheden van de oorspronkelijke honden die werden geproduceerd, waarbij velen van hen verlegen waren en weinig zin hadden om aan te vallen.
Zijn eerste kruising werd uitgevoerd met een vrouwelijke Siberische wolf genaamd 'Fleur' (een naam die meneer Saarloos zou geven aan al zijn fokdieren wolven) uit Diergaarde Blijdorp, en een gerespecteerde mannelijke Duitse herdershond genaamd 'Gerard van Fransenum', wiens voorouders dienden in de Eerste Wereldoorlog. Het allereerste nest pups werd geproduceerd in 1936, hoewel ze allemaal zouden zijn overleden, waarschijnlijk als gevolg van een infectieziekte, zoals Distemper.
De heer Saarloos zette door en produceerde de komende jaren verschillende succesvolle nesten via de 'close inteelt-methode' en door de introductie van meer Duitse herders. De heer Saarloos wilde graag de controle over het ras behouden tot aan zijn dood en beschouwde zichzelf als de beslisser als het ging om het paren van een van de geproduceerde honden en wilde geen puppy's verkopen aan het publiek om te fokken.
In de daaropvolgende decennia kwam het ras bij verschillende gelegenheden met uitsterven bedreigd. In één geval, in 1950, zouden de kennels van de heer Saarloos een uitbraak van een ziekte hebben gehad waarvan maar weinig honden het overleefden. Terwijl de heer Saarloos door de jaren heen constant probeerde ras herkenning te verwerven, werd hij keer op keer afgewezen door de bestuursorganen. De Saarlooswolfhonden werden in 1975 officieel geaccepteerd door de Raad van beheer.
Recente genetische studies hebben de aanwezigheid van wolf-DNA in het ras bevestigd; meer wolf-DNA dan in enig ander hondenras ter wereld. Enigszins populair in Nederland en de Verenigde Staten, blijft het ras grotendeels onbekend in de rest van de wereld, en puppy's kunnen zowel moeilijk te verkrijgen als erg duur zijn.
Het is onmiskenbaar wolfachtig en het is duidelijk dat de fysieke eigenschappen van de Siberische wolf met veel grotere kracht werden doorgegeven dan die van de Duitse herder. Groot en krachtig, de mannelijke Saarlooswolfhond kan tot 76 cm meten, terwijl het vrouwtje een hoogte van 70 cm kan bereiken. Ze wegen doorgaans rond de 36 tot 45 kg. Ondanks hun gespierde lichaamsbouw zijn honden behendig en snel in hun bewegingen.
Hun oren zijn lang en altijd rechtopstaand met een groot oppervlak, bovenop een wigvormig hoofd. Hun amandelvormige ogen kunnen bruin of geel zijn. Hun lichaam moet rechthoekig van vorm zijn met een rechte rug. Hun staart moet breed zijn en dicht bedekt met bont. Hun karakteristieke vacht is kort en grof. De meeste leden van het ras zijn 'wolfsgrijs', sommige zijn 'wolfsbruin' en enkele zijn wit. Hun dubbele vacht biedt een goede bescherming tegen het weer en verandert met het seizoen.
De Saarlooswolfhond heeft veel instincten van zijn voorouders van wolven behouden, heeft een roedelmentaliteit en waardeert het gezelschap van andere honden. Hun zintuigen zijn versterkt in vergelijking met de typische gedomesticeerde hond en ze zijn ongelooflijk gevoelig.
Dit ras, dat door hun eigenaren vaak wordt omschreven als 'veeleisend', is absoluut niet voor de beginneling en zou zeker geen familiehuisdier moeten zijn voor een onervaren jong gezin. Eigenaren moeten tijd in de relatie steken om het vertrouwen van de Saarlooswolfhond op te bouwen en ervoor te zorgen dat ze zich bewust zijn van hun plaats in het peloton.
Intelligent en nieuwsgierig, ze kunnen zich snel vervelen en hebben veel mentale en fysieke stimulatie nodig om ze bezig en tevreden te houden. Hoewel velen aannemen dat Saarlooswolfhonden formidabele waakhonden zullen zijn, is dit niet het geval, omdat ze de neiging hebben angstig te zijn als ze gestrest zijn en zelden blaffen. Ze staan echter zeer wantrouwend tegenover nieuwe mensen en ervaringen. Ze zullen over het algemeen proberen aan de situatie te ontsnappen door weg te rennen voordat ze hun toevlucht nemen tot enige vorm van agressie.
In de juiste handen kan dit ras hoog opgeleid worden en zal het enorm genieten van de tijd die het met hen doorbrengt. Zeer gemotiveerd en scherp in het opnemen, genieten ze van de kans om nieuwe dingen te leren en hun bereidheid en toewijding aan hun meester te bewijzen. Een zeer vroege training is absoluut essentieel bij dit ras om een succesvol resultaat te garanderen. Training is levenslang en moet uiterst consistent en herhaalbaar zijn. Als de Saarlooswolfhond geen solide basis en regels krijgt, zullen ze hun plaats in het peloton in twijfel trekken en mogelijk handelen.
Als het gaat om de gezondheid van de Saarlooswolfhond, hebben ze de neiging om aan veel van dezelfde aandoeningen te lijden als de Duitse herder, zoals hieronder vermeld. Voor de meeste van de genoemde aandoeningen zijn er gestandaardiseerde tests beschikbaar voor het screenen van fokhonden.
Heupdysplasie
Een misvormd heupgewricht dat leidt tot een onjuiste belasting en plaatselijke ontsteking en pijn, staat bekend als een dysplastische heup. De voorloper van de Saarlooswolfhond, de Duitse herder, is de posterjongen voor deze aandoening. Het is essentieel bij het kiezen van fokdieren om te proberen de ouders met de gezondste heupen te fokken, aangezien bekend is dat deze aandoening genetisch is en op latere leeftijd kan leiden tot verlammende artritis en pijn - vaak als reden dat veel oudere dieren worden ingeslapen .
Elleboogdysplasie
De Saarlooswolfhond is ook vatbaar voor de gewrichtsafwijking die bekend staat als elleboogdysplasie. Tekenen doen zich meestal voor bij jonge honden en in sommige gevallen kan een operatie worden aanbevolen, hoewel deze niet altijd effectief is.
Spinale spondylose
Wanneer benige gezwellen langs de wervelkolom optreden naarmate een hond ouder wordt, kan dit leiden tot pijn en stijfheid. Spondylose kan worden opgemerkt op röntgenfoto's of een CT-scan, en sommige honden lijken er geen last van te hebben, terwijl andere veel pijn en ongemak zullen voelen in verband met hun misvormde wervelkolom.
Degeneratieve myelopathie
In deze slopende toestand verliest het ruggenmerg geleidelijk zijn vermogen om te functioneren, waarbij de aangetaste Saarlooswolfhonden slecht gecoördineerd worden en zwak worden in hun achterpoten. De toestand zal met de tijd onvermijdelijk erger worden, maar het kan helpen om de hond slank en actief te houden.
Hypofyse dwerggroei
Groeihormoon (GH) -deficiëntie bij de Saarlooswolfhond is een erfelijke aandoening die abnormale groei, ademhalingsmoeilijkheden en nierfalen veroorzaakt, naast vele andere problemen. In sommige landen zijn hormoonbehandelingen beschikbaar, maar de slagingspercentages variëren.
Met een relatief hoge bewegingsvereiste heeft de Saarlooswolfhond minimaal twee lange wandelingen of joggen per dag nodig en heeft hij idealiter ook toegang tot een groot omheind gebied buiten. De tijd die ze besteden aan sporten en spelen met andere honden in hun roedel, is zeer gunstig voor hen. Eigenaars moeten worden gewaarschuwd om dingen niet te overdrijven wanneer een Saarlooswolfhound pup nog in ontwikkeling is, omdat dit kan leiden tot onderliggende gewrichtsafwijkingen of deze kan verergeren.
Een vrij onderhoudsarm ras als het gaat om hun onderhoud, hun vacht wordt in goede conditie gehouden door deze een of twee keer per week te borstelen. Ze verliezen een gemiddelde hoeveelheid vacht meestal met twee seizoenen per jaar. Te veel baden zal de natuurlijke oliën van de hond verminderen en kan de weersbestendigheid van de vacht verstoren, dus het baden mag niet overdreven worden uitgevoerd.
0 Reacties