Het is tegenwoordig niet ongebruikelijk dat dit ras als familiehuisdier wordt gehouden in plaats van als werkhond. Ze staan erom bekend dat ze bijzonder demonstratief zijn met hun genegenheid, en als ze voldoende worden geoefend, vormen ze zeer brave huisgenoten. Vanwege hun sterke jachtinstinct is voorzichtigheid geboden voordat de Redbone Coonhound met kleinere huisdieren wordt ondergebracht.
De Redbone Coonhound is populairder in Amerika dan de rest van de wereld en is een van de zes Coonhounds, de andere zijn de: Bluetick Coonhound, Black & Tan Coonhound, Treeing Walker Coonhound, Amerikaans Engelse Coonhound en Plott Hound. De Redbone Coonhound is gemakkelijk te herkennen aan zijn prachtige rode vacht. Traditioneel brachten de Britten Bloedhonden en Foxhounds naar Amerika om op sport te jagen. Hieruit ontwikkelden de Amerikanen hun eigen jachthonden die beter waren aangepast aan de lokale omstandigheden. Ierse, Franse, Welshe en Schotse honden werden aan de mix toegevoegd, wat resulteerde in een genetisch divers hondenras.
Peter Redbone uit Tennessee wordt gecrediteerd voor het fokken van de Redbone Coonhounds die hun naam aan hem ontlenen, hoewel het een heer George Birdsong was die het ras in het midden van de 19e eeuw standaardiseerde en echt vestigde. Hij fokte de Coonhounds vanwege hun rode vachtkleur, evenals hun algehele exterieur en uiteindelijk hun jachtcapaciteiten. De ideale Redbone Coonhound werd gefokt om moedig te zijn, een groot uithoudingsvermogen en vastberadenheid te hebben en te kunnen zwemmen.
Aanvankelijk werden de Redbone Coonhounds geproduceerd door selectief fokken gekruist met Rode Ierse Foxhounds en de resulterende nesten hadden een zwarte 'saddleback'-patroonvacht. Dit werd niet als wenselijk beschouwd, en dus werd deze eigenschap later uit gefokt, waarbij de effen rode kleur in de ogen van de fokkers verreweg de voorkeur had.
Vanaf de jaren 1800 zijn er Coonhound proeven uitgevoerd, die eigenaren de mogelijkheid bieden om hun honden te laten concurreren met hun leeftijdsgenoten. Vaak zeer winstgevend voor de winnende dieren, dit zijn zwaarbevochten wedstrijden met sterke concurrenten. Het was in 1902 dat het ras Redbone Coonhound voor het eerst werd erkend door de Raad van beheer. Verre van een hond die uitsluitend op wasberen jaagt, jaagt de Redbone Coonhound op een verscheidenheid aan wild, zoals herten en poema's. Velen worden tegenwoordig echter uitsluitend als gezelschapsdieren gehouden.
Een middelgrote tot grote hond, de Redbone Coonhound is te onderscheiden door zijn klassieke, rode vachtkleur. Ras leden moeten lange oren hebben die naar voren vallen en bruine, sprekende ogen, met een prominente en goed ontwikkelde snuit en een zwarte neus. Hun lichaam is goed gespierd met een diepe borst en een lange, slanke staart. Hun huid is enigszins slap, hoewel veel minder dan bijvoorbeeld de Basset Hound, waarbij de meest losse huid van de Redbone Coonhound zich rond hun gezicht en nek bevindt. Meestal staan mannetjes op 55 tot 68 cm, terwijl vrouwtjes een hoogte bereiken van 53 tot 66 cm. Een volwassen Redbone Coonhound weegt tussen de 20 en 32 kg.
Vanwege hun aanhankelijke en goedaardige karakter, brengen veel van de Redbone Coonhounds die voor de jacht worden gebruikt, een groot deel van hun leven door als huisdieren en tolereren ze kinderen in de meeste omstandigheden goed. Ze genieten van het gezelschap van andere honden en werken vaak in een roedel. Helaas geldt deze tolerantie niet vaak voor kleine dieren, en het kan moeilijk zijn om een Redbone Coonhound te huisvesten met een kat of kleine hond, vanwege hun verlangen om te jagen en te jagen. Zang wanneer actief, opgewonden of verveeld, de luide 'baai' van de Coonhound kan veel eigenaren afschrikken en moet worden overwogen als ze in de buurt van andere mensen wonen.
Geurhonden van nature, je zult dit instinct niet uit je Redbone Coonhound kunnen trainen. Hun missie in het leven is om een spoor te vinden en te volgen, of je dat nu wilt of niet. Bij het jagen en volgen zal je merken dat ze van jongs af aan van nature weten wat ze moeten doen met weinig input van de jager.
Intelligent, ze pikken nieuwe taken snel op en hebben zelden moeite om opdrachten op te volgen. Dit betekent echter niet dat ze gemakkelijk te trainen zijn. In feite kunnen deze honden eigenzinnig en eigenwijs zijn en hebben ze vaak een aanhoudende en toegewijde trainer nodig met een grondige kennis van het ras. Als je traint, is eten zeker je vriend.
De Redbone Coonhound heeft een gemiddelde leeftijd van maximaal 12-14 jaar.
Heupdysplasie
Zeker geen ziekte die specifiek is voor de Redbone Coonhound, heupdysplasie treft veel hondenrassen, vooral die van gemiddelde grootte of groter. Het heupgewricht zal niet op de juiste manier worden gevormd, wat resulteert in een ontoereikende functie en een instabiliteit die leidt tot ontsteking en plaatselijke schade. Artrose is een veelvoorkomend gevolg op latere leeftijd. Aanvankelijk kunnen honden met hun achterpoten opzij zitten, of kon het konijn springen tijdens het rennen. Ze kunnen ook een abnormale manier van lopen of passen hebben.
Naarmate de toestand vordert, worden dieren stijf en traag en kunnen ze moeite hebben om te staan en te bewegen. Een verscheidenheid aan behandelingen kan de getroffen dieren ten goede komen, waaronder pijnbestrijding, fysiotherapie en hydrotherapie. In sommige gevallen zullen dierenartsen een operatie aan een of beide heupen aanbevelen. Belangrijk is dat alle fokkers zich bewust moeten zijn van deze aandoening en dat fokouders moeten worden gescreend om er zeker van te zijn dat ze gezonde heupen hebben.
Elleboogdysplasie
Elleboogdysplasie, een soortgelijke aandoening als heupdysplasie, betreft het ellebooggewricht van de voorpoot en treedt op wanneer er abnormale gewrichtsconformatie is. Beeldvormende modaliteiten, zoals röntgenfoto's en CT-scans, kunnen helpen bij de diagnose van de aandoening. Gewoonlijk kan een kleine camera die in het gewricht is geplaatst, worden gebruikt voor inspectie; een techniek genaamd artroscopie.
In sommige gevallen kunnen kleine botfragmenten worden verwijderd tijdens een artroscopie. Bij ernstig aangetaste dieren kunnen elleboogvervangingen een optie zijn. Bij die dieren die niet zo erg zijn aangetast, wordt hun ziekte gewoonlijk beheerd met veranderingen in levensstijl en medicatie. Gecontroleerde lichaamsbeweging, gewichtsvermindering (indien van toepassing) en hydrotherapie zijn ook enorm gunstig.
Oogaandoeningen
Progressieve retinale atrofie (een degeneratieve aandoening die leidt tot blindheid), Cherry Eye (een informele naam voor een verzakking van de nictitansklier) en Ectropion (een naar binnen vouwen van de oogleden, wat vaak leidt tot irritatie en ulceratie van het hoornvlies) zijn allemaal gemeld in de Redbone Coonhound.
Oor infecties
Zoals bij elke hond die geen rechtopstaande oren heeft, is de Redbone Coonhound oververtegenwoordigd als het gaat om de ontwikkeling van oorontstekingen. Omdat de gehoorgang een verminderde luchttoevoer heeft en eventueel water dat binnenkomt niet gemakkelijk wegvloeit, is het oor van de Redbone Coonhound meestal vochtig en vochtig. De ideale omstandigheden worden gecreëerd voor de vermenigvuldiging van infectieuze micro-organismen en de oren raken gemakkelijk geïnfecteerd.
Een eigenaar zal normaal gesproken eerst merken dat de hond overmatig met zijn hoofd schudt en aan de oorschelp krabt. Ze kunnen zich dan bewust worden van een slechte geur die uit het oor komt, en bij het controleren kunnen ze merken dat het oor heet en rood is en een dikke afscheiding bevat. Hoe eerder een infectie wordt behandeld, hoe groter de kans op een snel herstel. Een dierenarts kan een monster van het puin nemen en afvoeren om onder de microscoop te bekijken of naar het laboratorium te sturen, om te bepalen welke oor medicatie het beste zullen werken.
Zwaarlijvigheid
Redbone Coonhounds zijn berucht vanwege het opruimen en overeten. Daar komt nog bij dat ze een hoge trainingsbehoefte hebben, het is niet ongebruikelijk dat te weinig en overvoerde Coonhounds zwaarlijvig worden. Obesitas kan leiden tot gewrichtsaandoeningen, diabetes, hartaandoeningen en kan zelfs het risico op sommige vormen van kanker verhogen. Een oefenprogramma en een strikt dieetplan zijn vaak nodig om obesitas te voorkomen of te behandelen.
De Redbone Coonhound is gebouwd om een atleet te zijn en geniet van de mogelijkheid om tijd buiten door te brengen en actief te zijn. Hun favoriete eigenaar zou routinematig met hen joggen en wandelen, en hen ook de gelegenheid geven om een snelle duik te nemen, als het weer het toelaat. 'Geurwerk' en soortgelijke activiteiten zijn waar ze echt plezier hebben. Ze hun natuurlijke gedrag laten vertonen en 'doen waar ze goed in zijn' geeft voldoening voor zowel hond als baas.
Een Redbone Coonhound te weinig trainen wordt niet goed verdragen en hinderlijk gedrag, zoals overmatig huilen, kan een probleem worden bij gefrustreerde huisdieren. Voortdurend snuffelend, met een ongelooflijk reukvermogen, mag de Redbone Coonhound alleen in een veilige omgeving worden losgelaten en als hun terugroepactie op peil is.
Elke buitenruimte moet ongelooflijk veilig zijn, met een substraat waar een Redbone Coonhound niet in kan graven en een hek waar ze niet overheen kunnen springen. Ontsnap van nature aan kunstenaars, als er een ontwerpfout in hun hok of tuin zit, zullen ze die snel vinden.
Redbone Coonhounds zijn matig tot zwaar en hebben een korte en gladde vacht en hebben niet veel onderhoud nodig, maar ze hebben baat bij wekelijks poetsen, wat kan worden gedaan met een poetshandschoen als de eigenaar dat verkiest. Hun klauwen zullen over het algemeen niet overgroeien als ze buitenshuis en actief zijn, maar voor Redbone Coonhounds met een minder actieve levensstijl hebben ze wellicht routinematige klauwbekleding nodig.
Vanwege hun bungelende oren moeten eigenaren extra aandacht besteden aan de gezondheid van hun oren, vooral die Redbone Coonhounds die graag zwemmen. Oren moeten zo schoon en droog mogelijk worden gehouden, en vaak helpt het gebruik van een oorreiniger om de één tot twee weken om wasachtige opbouw te voorkomen. Bovendien hebben Redbone Coonhounds de reputatie dat ze kwijlen, hoewel gelukkig niet in dezelfde mate als sommige andere honden.
0 Reacties