De Oudduitse Herder is op zichzelf al een classificatie van het Duitse herder ras en is zeker niet te verwarren met een oudere Duitse herder! De kans dat u een authentieke Oudduitse Herder bent tegengekomen is klein. Dit hondenras is tegenwoordig ongelooflijk zeldzaam, en sommige bronnen beweren dat ze in de nabije toekomst met uitsterven worden bedreigd.
Vóór de oprichting van het Duitse herder ras werd met deze term naar elke hond in Duitsland verwezen die werd gebruikt voor het hoeden van schapen. Aan het einde van de 19e eeuw richtte kapitein Max Emil Friedrich von Stephanitz echter 'The Society for the German Shepherd' op. Zijn voornaamste doel was om de honden te fokken en te documenteren, met als doel een superieur dier neer te zetten. 'Hektor Linksrhein' was de eerste hond waar de kapitein op glom en hij koos hem uit als de originele Duitse herder binnen zijn fokprogramma. Elke hond die in zijn administratie voorkwam, en vervolgens hun voorouders, werden officiële 'Duitse herders' genoemd, terwijl elke andere hond bekend zou staan als een 'Oudduitse Herder'.
Traditioneel waren deze honden populair op landelijke, Duitse boerderijen, waar ze kuddes schapen over het land zouden verplaatsen. Daarnaast fungeerden ze als waakhonden en verdedigden ze het vee tegen mogelijke roofdieren. Zonder de inbreng van kapitein von Stephanitz werden deze honden puur gefokt op basis van hun werkvermogen, in plaats van hun esthetische uiterlijk of exterieur.
Omdat ze nog nooit gefokt zijn vanwege hun fysieke uiterlijk, is er een enorme variëteit van raslid tot lid van het ras, en ze zien er veel minder uniform uit dan de moderne Duitse herdershond. Hun eigenaren zochten naar eigenschappen, zoals intelligentie, snelheid en winterhardheid. Het aanhoudende fokken van deze 'niet-conforme' herdershonden door herders heeft het voortbestaan verzekerd van wat tegenwoordig bekend staat als de 'Oudduitse Herder'.
Elke ras standaard die u leest, zal zich meer richten op bekwaamheid dan op lichamelijkheid, waarbij hun vermogen om te hoeden de belangrijkste factor is. De focus op alleen werkbekwaamheid heeft ertoe geleid dat dit ras minder vatbaar is voor enkele van de gezondheidsproblemen waar een moderne Duitse herder last van heeft, en zijn kenmerken zijn minder overdreven. Over het algemeen lijken ze het meest op langharige Duitse herders. In feite zullen sommige fokkers elke langharige Duitse herder classificeren als een Oudduitse Herder hoewel dit niet helemaal een nauwkeurige classificatie is.
De Oudduitse Herder is nooit gefokt om er op een bepaalde manier uit te zien, en dus bestaat er geen echte rasstandaard. Een middelgroot tot groot atletisch gebouwd ras, honden zullen tussen de 55 en 65 cm meten, terwijl ze tussen de 22 en 40 kg wegen. Hun vachtkleur kan zwart, bruin, geelbruin of grijs zijn en bestaat vaak uit meer dan één kleur. De lengte en het type vacht varieert van persoon tot persoon, maar is meestal lang.
Dit ras is hardwerkend, betrouwbaar en kan soms onafhankelijk zijn. Ze zijn constant alert en zijn zeer goede waakhonden die hun eigenaar onmiddellijk waarschuwen voor ongewenste bezoekers. Ze zijn loyaal aan hun familie, vormen een hechte band met degenen die ze vertrouwen en zijn vaak sterk beschermend tegen hen. Als ze vanaf jonge leeftijd worden gesocialiseerd, kunnen ze goed integreren met kinderen en andere dieren.
Met de juiste begeleiding kunnen deze honden een verscheidenheid aan taken op een hoog niveau leren uitvoeren. Ze hebben stevige begeleiding nodig, evenals een consistente en interessante training. Deze honden zijn snel te leren en kunnen een trainer echt scherp houden. Door sessies interessant te houden, voorkomt u dat een herder zich verveelt en de taak die hem is opgelegd, verliest.
Vanwege de ongelooflijke zeldzaamheid van dit ras ontbreken relevante medische onderzoeken. Het zou verstandig zijn om aan te nemen dat ze veel van de gezondheidsproblemen waar de moderne Duitse herder mee te kampen heeft, delen, aangezien ze natuurlijk hun voorouders zijn. Het is waarschijnlijk dat de gezondheidsproblemen minder vaak en minder ernstig worden geleden bij de Oudduitse Herder vanwege het gebrek aan historische inteelt en het feit dat ze niet zijn gefokt om er op een bepaalde manier uit te zien. Voorwaarden om op te letten zijn onder meer:
Heupdysplasie
Heupdysplasie komt ongelooflijk veel voor binnen de Duitse herder gemeenschap. Hoewel de Oudduitse Herder nooit is gefokt om hellende heupen te hebben, is het waarschijnlijk dat ze nog steeds vatbaarder zijn voor deze slopende aandoening dan de algemene hondenpopulatie. Omdat bekend is dat er een genetische aanleg voor deze aandoening is, wordt het ten zeerste aangeraden dat alle fokouders een 'heupscore' krijgen en dat alleen degenen met een acceptabele heupscore worden gefokt. Heupscoring wordt uitgevoerd door een dierenarts. Honden zullen normaal gesproken verdoofd of verdoofd moeten worden en er zullen röntgenfoto's worden gemaakt van hun heupen en bekken.
Wanneer een dier heupdysplasie heeft, zullen de symptomen duidelijker worden naarmate het dier ouder wordt en de ziekte voortschrijdt. De artrose die hieruit voortvloeit, verschilt van persoon tot persoon, maar kan vaak een hoog niveau van ongemak en immobiliteit veroorzaken. Eigenaars zullen met hun dierenarts moeten samenwerken om de symptomen van hun hond adequaat onder controle te houden. Er zijn verschillende behandelaanbevelingen, waaronder chirurgie, fysiotherapie, hydrotherapie, acupunctuur en medicatie. Veel honden zullen gedurende hun hele leven met verschillende behandelingen worden behandeld.
Elleboogdysplasie
De term elleboogdysplasie wordt gebruikt om een groep aandoeningen te beschrijven die kunnen optreden in het ellebooggewricht van een dier. Deze aandoeningen zijn: gefragmenteerd coronoideproces, osteochondrose van het ellebooggewricht (OCS), mediale compartimentziekte en niet-verenigd anconeaal proces. Als een dier aan een van deze aandoeningen lijdt, zullen ze terughoudend zijn om te oefenen en stijfheid of mank lopen bij het bewegen. Diagnostische beeldvorming, zoals röntgenfoto's of CT-scans, zal helpen om de diagnose te bevestigen, en in veel gevallen is een operatie aangewezen.
Degeneratieve myelopathie
Dit is een aandoening waarbij het dier lijdt aan zenuwdegeneratie, wat resulteert in een langzaam progressieve zwakte in de achterpoten. Tekenen beginnen zich op latere leeftijd te ontwikkelen en kunnen in het begin subtiel zijn. In eerste instantie zullen dieren ongecoördineerd of zwak lijken, en uiteindelijk zullen ze met hun voeten gaan slepen. Hoewel het alarmerend kan zijn om een getroffen dier te zien lopen, is het geen pijnlijke toestand. Helaas is er geen remedie bekend voor deze aandoening en worden honden behandeld met ondersteunende therapie.
Anale furunculose
Wanneer de huid in en rond de opening van de anus zweert en ontstoken raakt, staat dit bekend als 'anale furunculose'. Getroffen honden zullen pijn hebben en hebben vaak een gematteerde, stinkende vacht onder hun staart. De afvoerkanalen kunnen zich uitstrekken tot aan het huidoppervlak, in welk geval ze zichtbaar zijn. In sommige gevallen zijn de traktaten echter niet van buitenaf te zien. Deze aandoening wordt meestal medisch behandeld, met verschillende slagingspercentages.
Traditioneel gebruikt als hoedende dieren die waakzaam velden patrouilleerden en onvermoeibaar hun kudde beschermden, heeft de Oudduitse Herder een bijzonder hoge behoefte aan lichaamsbeweging. Ze moeten toegang hebben tot een grote, veilige tuin en ook verschillende, lange trainingswandelingen per dag krijgen. Door hun intelligentie blinken ze uit in activiteiten, zoals behendigheid, flyball en gehoorzaamheid, en hebben ze zowel mentale als fysieke stimulatie nodig.
Van jongs af aan moet de Oudduitse Herder worden geleerd stil te staan en ontspannen te blijven terwijl een eigenaar zijn oren, ogen, tanden, vacht, voetzolen, klauwen en onder zijn staart controleert. Ze moeten ook gewend zijn aan het knippen van klauwen en tandenpoetsen. Regelmatige verzorging is een must, aangezien dit ras veel kan werpen.
0 Reacties