De lange vacht is een overwinning van functie op vorm, en zijn vettigheid en vaak sterke geur zijn de prijs die ervoor wordt betaald om weer- en waterbestendig te zijn. Veel eigenaren zijn terughoudend om hun Otterhounds veel toegang tot het huis te geven vanwege hun zeer sterke hondengeur, en dit ras is geschikter dan de meesten om een groot deel van zijn leven buiten door te brengen. Hoewel het menselijk contact nooit mag worden ontnomen, staat het bekend om zijn onafhankelijkheid en lijkt het tijd te genieten om in gedachten te verliezen.
Veel lichaamsbeweging is een must, zowel om overtollige energie te verbranden als om gewichtstoename te voorkomen, iets waar sedentaire Otterhounds erg vatbaar voor zijn. Het ras is over het algemeen gezond, hoewel de meeste individuen een zekere mate van misvorming van de heup- of ellebooggewrichten hebben, en zullen naar verwachting lijden aan artritis in een vroeg stadium. De levensverwachting van de Otterhound is ongeveer 10–13 jaar.
De jacht op de otter was een populaire bezigheid in Engeland vanaf minstens de dertiende eeuw, en de jacht op deze slimme, snelle en agressieve steengroeve vereiste een hond met unieke capaciteiten op zowel land als water. Er wordt aangenomen dat Otterhounds, in een of andere vorm, werden gefokt rond de 14e eeuw, hoewel het pas in het begin van de negentiende eeuw duurde dat er in het noordwesten van het land groepen honden werden geregistreerd die als raszuiver konden worden beschouwd.
De term "raszuiver" wordt hier losjes toegepast, aangezien de praktijk van het kruisen met Griffon Vendees en Bloedhonden alledaags was, zoals het vandaag de dag nog steeds is bij werkende Otterhounds. De relatie tussen deze rassen is complex, aangezien zowel Griffons als Bloedhonden waarschijnlijk werden gebruikt bij de oprichting van het ras, evenals de Otterhound bij de oprichting van de Griffon Korthals.
Door de grote poten met zwemvliezen van de Otterhound kan hij met meer gemak door modder waden dan welke andere hond dan ook, en zijn brede, gevoelige neus kan een geurspoor detecteren dat wel 72 uur oud is, zelfs op zeer natte grond. Deze mogelijkheden zorgden ervoor dat het een fenomenaal succespercentage had tijdens het jagen. Met een toename van de populariteit van de otterjacht in de twintigste eeuw, was de bekwaamheid ervan zodanig dat de otterjagers zelf werden aangezet om de autoriteiten te informeren over een kritieke daling van het aantal otter aan het eind van de jaren zeventig.
Als gevolg hiervan werd de otter in 1978 tot beschermde soort verklaard en stopte de jacht. Terwijl sommige Otterhounds werden gebruikt voor de jacht op nertsen, daalde de vraag naar het ras abrupt, aangezien veel van de jachthonden het temperament hadden waardoor ze ongeschikt waren als huisdier, koppig en ongeïnteresseerd in menselijk contact. Van een toch al lage populatiebasis, wordt aangenomen dat er nu maar 600 Otterhounds in de wereld zijn, en de Kennel Club heeft gemiddeld slechts 30 tot 50 registraties per jaar.
De Otterhound is een grote hond met sterke ledematen en een krachtige romp. Het heeft een groot, imposant hoofd met een brede, koepelvormige schedel die van de stop naar het achterhoofd stijgt. De snuit is lang en breed, zoals te verwachten is van een reukhond, en de neusgaten zijn eveneens wijd en open. De lippen en vlogen (het losse weefsel van de wangen) zijn zwaar en los - en meestal versierd met kwijl - terwijl de kaak sterk is en grote tanden draagt.
Het lange haar rond het gezicht geeft het ras een enigszins komische uitstraling, met overvloedige wenkbrauwen, samen met een royale baard en snor. De ogen variëren in kleur afhankelijk van de overheersende kleur van de vacht, evenals de oogleden, en ze zitten redelijk diep in de schedel. De oren staan ter hoogte van de ogen en zijn opmerkelijk lang, en bereiken de neus terwijl ze plat tegen de zijkant van het gezicht zitten.
Het ras heeft een lange, sterke nek en rug die veel spieren dragen. De borst is redelijk diep en goed gewelfd, wat een ruime longcapaciteit weerspiegelt. De buik is ook breed en de lendenen zijn krachtig. De staart is dik, hoog aangezet en loopt puntig taps toe. De goed gehoekte ledematen zijn net zo stevig als de rest van het lichaam en hebben een zeer sterke botstructuur in hun onderste delen. De poten zijn groot, met dikke vulling en duidelijke banden. De vacht groeit in een warrige bedoeling tot ongeveer 8 cm lang en kan elke kleur hebben.
Naast het bovenstaande vind je misschien ook elke combinatie van kleuren met wit in de mix. De vacht heeft een harde, ruwe textuur en heeft een dichte onder vacht die hem bijna ongevoelig maakt voor water, en mag niet worden geknipt. Mannelijke Otterhounds zijn gewoonlijk 67-70 cm lang en wegen 50-55 kg. Vrouwtjes zijn duidelijk kleiner en verfijnder, meten 60-62 cm en wegen 35-43 kg.
Otterhounds zijn joviale karakters zonder een vleugje agressie. Het zijn grappige, zij het ietwat onstuimige honden die graag spelen met hun baasjes of andere honden, met wie ze meestal heel goed omgaan. Hun grote formaat, uitbundigheid en stinkende jassen betekenen dat ze een volwassen gezin nodig hebben dat het niet erg vindt om vies te worden tijdens het ravotten - dit zijn geen honden om te ontmoeten terwijl ze je zondagse kleding dragen.
Ze zijn ook bijna uniek onafhankelijk en zullen beslissen wanneer ze genoeg plezier hebben gehad om een dutje te doen of om door te gaan met het onderzoeken van de geur die hun gevoelige neus opvangt. Hoewel ze een blaffende hond zullen blaffen als de deurbel gaat, zijn ze te goedaardig om als waakhond op te treden.
De onafhankelijkheid van het ras en de snelheid waarmee het wordt afgeleid, maken het een uitdaging om te trainen, en Otterhound-pups lijken vaak grote problemen te hebben met het concept van zindelijkheidstraining. Vanwege de omvang en de neiging om tegen mensen op te springen, is het belangrijk om een aantal goede basismanieren te ontwikkelen, en geduld, in combinatie met voedselbeloningen, betaalt zich meestal na verloop van tijd uit. Herinneringen aanleren is buitengewoon moeilijk en Otterhounds mogen niet van de leiding gaan in open openbare ruimtes.
Afgezien van de helaas verschrikkelijke gezondheid van de gewrichten, zijn de meeste Otterhounds erg gezond, met weinig erfelijke aandoeningen van het ras.
Elleboogdysplasie
Erfelijke misvormingen van het ellebooggewricht die ongemak veroorzaken en vatbaar maken voor vroeg optredende artritis.
Epilepsie
Bepaalde families van Otterhounds lijken vatbaar voor epileptische aanvallen, die kunnen worden gezien vanaf de leeftijd van zes maanden.
Glanzmann's trombasthenie
Een zeldzame, erfelijke bloedingsstoornis als gevolg van een verminderde functie van bloedplaatjes, de gespecialiseerde witte bloedcellen die scheuren in bloedvatwanden stoppen.
Heupdysplasie
Net als elleboogdysplasie is dit een erfelijke aandoening die gewrichtspijn en artritisveranderingen veroorzaakt, zelfs bij jonge honden. De Otterhound heeft de slechtste gemiddelde heupscore van alle rassen, en volwassen fokdieren moeten worden gescreend op zowel elle boog als heupdysplasie om te proberen de incidentie van deze slopende aandoeningen te verminderen.
Hypothyreoïdie
Een tekort aan schildklierhormoon kan bij honden van middelbare leeftijd leiden tot gewichtstoename en huid- en vachtveranderingen.
Talgcysten
Het ras is vatbaar voor het ontwikkelen van deze goedaardige huidknobbels die dik, kwarkachtig talgmateriaal bevatten.
Dit is een werkend ras met een groot uithoudingsvermogen, en je moet elke dag minimaal 90 minuten aan lichaamsbeweging krijgen. Otterhounds houden van zwemmen, en de conditie van de vette vacht is ook gebaat bij toegang tot water.
Hoewel intensieve verwennerij niet vereist is, moet de ruige vacht minstens één keer per week worden geborsteld, omdat deze vatbaar is voor mattering. Het mag nooit worden geknipt, omdat dit de haarschachten beschadigt en hergroei jaren kan duren. Baden moet indien mogelijk ook worden vermeden, omdat shampoos de oliën verwijderen die essentieel zijn voor de gezondheid van de vacht.
De baard heeft echter de neiging voedsel en andere deeltjes te verzamelen en wordt onaangenaam als hij niet na elke maaltijd wordt schoongeveegd. Bij de meeste Otterhounds moeten hun nagels om de paar weken worden geknipt om te voorkomen dat ze in de voetzolen groeien. Dit kan meestal thuis worden gedaan met een sterke set nagelknippers en een vaste hand.
0 Reacties