De Labmaraner is zoals de naam al doet vermoeden een kruising tussen een Labrador Retriever en een Weimaraner. Deze elegante en energieke hond met een voorliefde voor mensen en een sterke prooidrift.
Door hun uitbundigheid en vrije geest doen ze het het beste met een meer ervaren eigenaar. Maar in de juiste handen, met veel beweging, vormen ze een geweldige gezinshond. Een knappe kerel met een zelfgekleurde vacht, de Labmaraner lijkt een beetje op een van de 3D-optische illusie-foto's.
Bekijk ze op een manier en je kunt de Labrador zien, maar met een verandering van focus komt de Weimaraner erdoorheen. Ze zijn over het algemeen een gezond ras, maar de toekomstige eigenaar doet er goed aan om een pup te kopen van ouders die zijn gescreend op heupdysplasie.
De afgelopen decennia zijn van designerhonden. Deze stijging in populariteit is relatief recent, en vooral bij ongebruikelijke kruisingen zoals de Labmaraner, is hun verhaal eigenlijk dat van de ouderrassen.
De Weimaraner is een Duits hondenras, afkomstig uit het 19e eeuwse Weimar Hof. Edelmannen wilden op jacht gaan met een sterke hond die in staat was om een hert neer te halen. Gezien de vluchtige aard van herten, was de ideale hond er een die dicht bij de hiel van hun meester bleef hangen totdat hij het signaal kreeg om te achtervolgen. Dit is een van de redenen waarom de naam "grijze schaduw" van Weimar zo toepasselijk is, aangezien ze in de moderne tijd nog steeds graag dicht bij hun eigenaar volgen.
Deze vroegste honden stonden bekend als Weimar Pointers en werden beschouwd als een mix van bloedhonden, blauwe Duitse doggen, Duitse kortharige wijzers en Engelse Pointers. Naarmate de tijd verstreek, werd het rentmeesterschap van het ras strikt gecontroleerd en alleen degenen die bereid waren verantwoord te fokken en hun kenmerkende uiterlijk te behouden, mochten deze honden houden.
In het midden van de 20e eeuw leidde een plotselinge stijging van de populariteit van het ras echter tot een uitbarsting van gewetenloos fokken.
Dit introduceerde een aantal gedrags- en gezondheidsproblemen, wat leidde tot een snelle daling van de populariteit. Gelukkig was een paar decennia later en de fokkerij weer terug onder verantwoord beheer en zijn ze weer een hondengenot geworden.
Er is veel geschreven over de Labrador Retriever. Deze mensgerichte honden komen oorspronkelijk uit Newfoundland en hun voorouders stonden oorspronkelijk bekend als St John's Water Dogs . De originele honden werden gefokt met Newfoundlands en andere inheemse waterhonden.
Ze waren werkende kerels die 18e-eeuwse vissers hielpen hun netten binnen te halen en in het water te duiken om ontsnapte vis te vangen. Veel van hun kenmerken zijn te wijten aan deze behoefte aan een dikke, waterafstotende vacht en een otterachtige staart om ze in het water te sturen.
In de 19e eeuw gaf een Engelse aristocraat, de graaf van Malmesbury, voor het eerst een naam aan het ras als 'Labrador' en het bleef hangen. De dingen waren echter verre van eenvoudig, aangezien het ras in de jaren 1880 bijna uitstierf.
Gelukkig worden de inspanningen van de familie Malmesbury algemeen toegeschreven aan het nieuw leven inblazen van het ras, dat nu regelmatig bovenaan de hitlijsten van 'meest populaire hondenrassen' in binnen- en buitenland staat.
Een grote hond, de Labmaraner is een ras met een korte vacht dat altijd zelfkleurig is. De meest voorkomende vachtkleuren zijn geel, zwart, zilver, grijs of bruin, waarbij hun leerachtige neus dezelfde kleur heeft als de vacht.
Ze hebben een brede schedel en een flinke snuit, met hangende oren die tot aan hun wangen reiken en ogen die grijs, amberkleurig of bruin kunnen zijn.
Een goed geproportioneerd ras, ze hebben een diepe ribbenkast, een opgetrokken taille en stevige maar atletische benen. Kijk goed naar hun poten en vaak erft de hond de zwemvliezen van de Labrador-ouder. En het laatste woord gaat naar de staart van de Labmaraner.
De Labmaraner is vol enthousiasme en energie, waardoor ze soms luidruchtig en weerbarstig zijn. Maar dit is geen kwaadaardige hond; ze zijn gewoon blij en laten dit graag zien door rond te rennen en hun eigen ding te doen.
Als intelligente hond kan dit ongepaste gedrag worden gekanaliseerd door middel van training van de patiënt met behulp van op beloning gebaseerde methoden.
Labradors houden van mensen en Weimaraners schaduwen graag hun baasje, wat zorgt voor een hond die toegewijd is aan hun mensen.
Een Labmaraner staat te popelen om te behagen en zal gretig de biedingen van hun eigenaar uitvoeren. Maar soms neemt het instinct om te jagen het over met hen, waardoor het leven ongemakkelijk wordt voor katten of andere kleine huisdieren in huis. Om deze reden is er te allen tijde toezicht nodig rond andere dieren.
Net als veel andere werkhondenrassen, is de Labmaraner een uitstekende kandidaat voor training. Dit moet altijd gebeuren met behulp van op beloningen gebaseerde methoden die goed gedrag aanmoedigen, in plaats van de hond te domineren en slecht gedrag te kastijden.
Hun behendigheid, uithoudingsvermogen en atletische bekwaamheid maken hen tot geweldige kandidaten voor competitieve gehoorzaamheidstraining of hondengerichte sporten, zoals behendigheid of Canicross. Houd er echter rekening mee dat deze intelligente honden zich misdragen als ze zich vervelen en veel mentale stimulatie nodig hebben.
Omdat het een kruising is zijn er geen statistieken over de ziekten waarvoor de Labmaraner vatbaar is. Beide ouderrassen hebben echter enkele voorwaarden gemeen, die ook op de pups kunnen worden overgedragen.
Deze levensbedreigende aandoening, ook wel simpelweg 'bloat' genoemd, is sterk verbonden met rassen met diepe kisten, zoals de Labmaraner. Een eigenaardigheid van hun anatomie betekent dat een zware maag (zoals een maag met voedsel of water) op zichzelf kan omvallen terwijl de hond traint. Dit sluit de maaginhoud binnenin af, wat betekent dat gas van fermentatie zich opbouwt tot proporties ter grootte van een ballon.
Bloat vereist een noodcorrigerende operatie en is een aandoening die het beste kan worden vermeden. Strategieën, zoals het voeren van voedsel van goede kwaliteit met veel vleeseiwitten (in plaats van fermenteerbare vulstoffen), en 90 minuten wachten na het voeren voor een wandeling, kunnen de kans op het optreden van een GDV verkleinen.
Huidallergieën zijn een veelvoorkomend probleem, wat resulteert in jeuk, krabben en overmatig likken. Dit komt doordat allergenen, zoals pollen of gras, in contact komen met de huid om de afgifte van ontstekingschemicaliën te activeren.
Helaas kunnen allergieën niet worden 'genezen', maar alleen worden gecontroleerd. Gelukkig zijn er nu veel uitstekende medicijnen die precies dit doen en de hond aanzienlijke verlichting bieden van het ongemak van jeukende huid.
Heupdysplasie verwijst naar een aandoening waarbij de heupgewrichten slecht gevormd zijn. Dit leidt tot gewrichtsontsteking die pijn en kreupelheid veroorzaakt.
Na verloop van tijd veroorzaakt de ontsteking verdere benige her modellering van het gewricht, waardoor de vorm nog erger wordt, wat een geleidelijke verslechtering van de aandoening betekent.
Helaas kan heupdysplasie de mobiliteit van zelfs jonge honden beïnvloeden en kan daarom het beste worden vermeden.
De meeste verantwoordelijke fokkers screenen nu hun ouderhonden en gebruiken alleen honden met gezonde heupen om de volgende generatie te produceren.
Vraag bij het zoeken naar een Labmaraner pup altijd aan de fokker naar de heupgezondheid van de ouder en bekijk idealiter het bewijs dat ze een goede (lage) heupscore hebben.
Labmaraners hebben veel ruimte nodig om te leven en te spelen, niet in de laatste plaats vanwege die altijd kwispelende staart.
Dit is geen ras dat het goed doet in een appartement of klein huis zonder tuin, en ze hebben idealiter een groter huis met een tuin nodig.
Ze hebben regelmatige, dagelijkse lichaamsbeweging nodig en veel. Dit omvat actieve oefening zonder de lijn, een bal achtervolgen, een geur volgen of met andere honden spelen.
Hun behoefte aan activiteit maakt ze een goede match voor actieve gezinnen of mensen die een hond willen laten deelnemen aan buitenactiviteiten, zoals wandelen of lange wandelingen maken.
De vacht van de Labmaraner is kort en moet glanzend zijn. Het Labrador-deel van de Labmaraner kan betekenen dat ze een zachtere onder vacht hebben, die vatbaar is voor vervelling.
Qua verzorging zijn ze onderhoudsarm, met als absoluut minimum een wekelijks wrijven met een gladde borstel.
Echter, voor maximale glans en om afgeworpen haar te vangen voordat het op het meubilair terechtkomt, is twee minuten per dag tijd goed besteed.
Naast het poetsen van hun vacht, poetst de wijze eigenaar elke dag de tanden van hun hond. Dit verwijdert tandplak voordat het in tandsteen kan veranderen en zorgt voor een gezonde mond en frisse adem.
ik heb zelf ook een labmaraner en ze zijn heel lief