Met energie over, heeft deze zeer gedreven hond veel beweging en speeltijd nodig, evenals veel ruimte en toegang buitenshuis. Slim en gemotiveerd, de Karelische berenhond kan een groot aantal disciplines goed aan en kan op veel gebieden uitblinken als hij de kans krijgt.
De Karelische berenhond wordt ook wel de Karjalankarhukoira genoemd en wordt verondersteld vele duizenden jaren geleden te zijn ontstaan, hoewel nauwkeurige historische gegevens ontbreken. Inheems in het gebied van Noord-Europa dat bekend staat als 'Karelia' (een regio die voorheen eigendom was van Finland, maar nu bezet is door Rusland), is de Karelische berenhond een hond van het Spitz rasdie algemeen wordt gewaardeerd om zijn moedige jachtcapaciteiten. Tijdens het jagen werken ze meestal stil in paren totdat ze de jager waarschuwen voor de aanwezigheid van de prooi door krachtig te blaffen en het dier op één plek te houden, vaak tot onderwerping, als de mens arriveert.
Dacht jarenlang samen met de Viking-bevolking te hebben gewerkt, niet alleen werden ze gebruikt voor de jacht op grote dieren, zoals elanden en beren, ze waren ook een waardevol multifunctioneel ras dat hun meesters hielp bij het hoeden van boerderijdieren, en fungeerde als waakhonden voor hun families, en zelfs als sledehonden. Aangenomen wordt dat het uiterlijk van het ras in de loop van de eeuwen niet veel is veranderd als gevolg van een beperkte genenpool en het feit dat het een hond was die gefokt was voor functie en niet voor esthetiek.
In de jaren 1920 vond een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de Karelische berenhond plaats, toen er een nieuwe en officiële grens tussen Rusland en Finland werd gelegd. Dit leidde in wezen tot de oprichting van twee verschillende hondenrassen; de Karelische berenhond en de Westsiberische Laika hond, die tot dan toe niet van elkaar te onderscheiden waren.
Twee wereldoorlogen hebben de populatieomvang van de Karelische berenhond drastisch verminderd, en er wordt geciteerd dat de huidige bevolking allemaal voortkomt uit slechts drieënveertig overlevenden uit de jaren veertig. In die tijd werd er op grote schaal een Fins fokprogramma opgezet om het voortbestaan van het ras te verzekeren. Inderdaad, kort daarna, in 1945, werd de Karelische berenhond-ras standaard geschreven. Het fokprogramma was een enorm succes en tegenwoordig is de Karelische berenhond een van de meest populaire hondenrassen in zijn geboorteland Finland.
Vanwege de moed en het jachtvermogen van het ras, zijn ze zelfs gebruikt in plaatsen zoals het Yosemite National Park in Californië, waar ze de rangers helpen bij de controle over de wilde berenpopulatie. Interessant is dat de Karelische berenhond ook in Canada wordt gebruikt in het Wind River Bear Institute, waar het personeel met Karelische berenhonden werkt om beren uit de buurt van mensen te houden en mogelijke sterfgevallen door beren te voorkomen.
De Karelische berenhond, geclassificeerd als een hond van het Spitz ras, heeft de typische pluche, dikke vacht van deze groep, evenals hun kenmerkende gekrulde staart die over hun rug wordt gehouden. Ongebruikelijk voor een hond van het Spitz hondenras. Hun dubbele vacht is zwart en wit. De meest opvallende kleur moet zwart zijn in plaats van wit, en hun staart moet eindigen in een witte punt. Een bruinachtige vachttint op hun zwarte vacht is acceptabel.
Hun lichaamstype is een weerspiegeling van hun werkvermogen en is goed gespierd en atletisch. Ze zijn middelgroot en zouden langer moeten zijn dan ze hoog zijn. Ze hebben driehoekige, rechtopstaande oren die op een brede kop zitten, waarin relatief kleine ogen zitten. Hun borst is breed en hun benen krachtig. Reuen bereiken doorgaans een hoogte van tussen de 54 cm en 60 cm, en vrouwtjes zullen meestal ongeveer 49 cm tot 55 cm worden. Mannetjes wegen tussen 20 kg en 25 kg, terwijl het iets kleinere vrouwtje tussen 20 kg en 23 kg weegt.
Typerend voor een echt jachthondenras, de Karelische berenhond gedijt buitenshuis en bij het uitvoeren van taken. Ze doen het het beste als ze actief worden gehouden, zowel mentaal als fysiek. Ze hebben een hoge inspanningstolerantie en zijn op geen enkele manier geschikt voor een rustige levensstijl binnenshuis. Hoewel ze potentieel agressief zijn als ze een bedreiging van een ander dier voelen, kunnen ze met competente training en correcte socialisatie vreedzaam naast andere huisdieren leven. Ze zijn inderdaad een sociaal ras en genieten van het gezelschap van andere honden die ze kennen.
De Karelische berenhond blinkt uit als hij wordt gebruikt als waakhond, omdat hij van nature alert is en luid blaft om zijn baasje bewust te maken van een indringer. Vanwege de kracht van deze hond en zijn natuurlijke affiniteit met jagen, evenals zijn behoefte aan veel stimulatie en activiteit, wordt dit ras alleen aanbevolen voor een ervaren eigenaar met veel tijd.
Niet voor de onervaren trainer, de Karelische berenhond is intelligent en kan onafhankelijk en eigenwijs zijn, wat een stevige hand en geduld vereist. Hun training moet al op jonge leeftijd beginnen, aangezien ze het potentieel hebben om agressie te tonen jegens andere honden of territoriaal te worden in situaties waarin dit niet wenselijk is; zoals wanneer er nieuwe gasten in huis komen.
Natuurlijk gemakkelijk te trainen als het gaat om jagen en hoeden, kan de Karelische berenhond ook worden geleerd om deel te nemen aan behendigheids- en gehoorzaamheidstraining, evenals een aantal andere activiteiten.
De Karelische berenhond leeft tot ongeveer 12 jaar en geniet over het algemeen van een gezond en actief leven. Verantwoorde fokkerij, en met name het gebruik van verstandige genetische screening, zal een grote rol spelen in de blijvende gezondheid van dit ras.
Een gerapporteerde aandoening binnen de populatie is heupdysplasie . Veel middelgrote tot grote honden zijn vatbaar voor deze invaliderende orthopedische aandoening, die de heupgewrichten aantast. Heupdysplasie leidt tot chronische pijn en kreupelheid en kan voor veel oudere honden levens beperkend zijn. Getroffen dieren zullen vaak met hun poten opzij zitten, kunnen huppelen tijdens het rennen en zullen geleidelijk kreupel en stijver worden op hun achterpoten naarmate ze ouder worden.
Wijzigingen in levensstijl, zoals het verminderen van hun lichaamsbeweging en het vermijden van grote sprongen en passen, kunnen honden helpen om te redden naarmate ze ouder worden. Evenzo kan het slank houden van hun gewrichten veel druk van hun gewrichten afnemen. Er zijn verschillende medische opties voor aangetaste honden, waaronder gewrichtssupplementen, pijnverlichting, medicinale diëten en het gebruik van acupunctuur, hydrotherapie en fysiotherapie. Vaak wordt een multimodale benadering voorgesteld, waarbij een selectie van deze opties wordt geïmplementeerd in de levensstijl van de hond.
De Karelische berenhond is een actief ras dat elke dag minstens een uur krachtige lichaamsbeweging nodig heeft. Hoewel veel rasleden kunnen worden getraind om van het lood af te lopen, moet er op worden gelet in openbare ruimtes waar kleinere dieren rondzwerven en als prooi kunnen worden aangezien. Er moet een grote, veilig omheinde tuin worden aangelegd zodat de Karelische berenhond overdag overtollige energie kan verbranden. Een te weinig uitgeoefende, verveelde Karelische berenhond zal waarschijnlijk destructief worden in huis of tuin.
Hun vacht is redelijk onderhoudsarm en behoeft alleen echt geborsteld te worden tijdens de rui. Dit hondenras hoeft niet vaak te worden gewassen en er wordt vaak beschreven dat ze geen 'hondengeur' hebben die verband houdt met hun vacht. Het wordt sterk aangeraden om alle verzorgingstaken regelmatig uit te voeren om de Karelische berenhond eraan te laten wennen, dus het is een goed idee om ze wekelijks te poetsen, zelfs als ze dit niet per se nodig hebben.
0 Reacties