Hovawarts zijn wilskrachtige karakters en hebben een stevige maar liefdevolle eigenaar nodig die hun soms koppige gedrag aankan. De eigenschappen van bescherming en achterdocht van vreemden kunnen samen agressie veroorzaken als ze niet goed worden beheerd, en dit zijn honden die veel socialisatie nodig hebben als ze jong zijn. Ze hebben ook een hoog energieniveau en hebben minstens een uur dagelijkse lichaamsbeweging nodig, samen met toegang tot een flinke tuin. Hun sterke, potentieel dominante persoonlijkheid betekent dat ze niet altijd goed mengen met andere honden en het vermogen hebben om ernstige verwondingen toe te brengen tijdens een gevecht, dus ze zijn het meest geschikt voor gezinnen die geen andere huisdieren hebben. Het ras is buitengewoon gezond, zonder erkende aanleg voor ziekte, en heeft een levensverwachting van ongeveer 11 tot 13 jaar.
De oorsprong van de Hovawart ligt in het Zwarte Woud in het zuidwesten van Duitsland, waar het oorspronkelijk werd gefokt om de lokale adel en hun bezittingen in de middeleeuwen te beschermen. Zijn plaats in de Duitse geschiedenis werd versterkt in 1210, toen het kasteel van Ordensritterburg werd geplunderd en zijn bewoners werden afgeslacht. De Hovawart van de familie, die zelf gewond was geraakt, slaagde erin het zoontje van de heer te redden door hem uit een brandend gebouw te slepen en naar een naburig kasteel te brengen, waarmee hij in dit zeer vroege stadium de onbaatzuchtige en beschermende aard van het ras toonde. Later, in de vijftiende eeuw, werd de Hovawart gebruikt om criminelen op te sporen, zoals vastgelegd in Heinrich Mynsinger's "The Five Noble Breeds". Ondanks dat het een nuttig inheems ras was, raakte de Hovawart geleidelijk uit de gratie en werd hij toegeëigend door mensen als de Duitse herder, met als resultaat dat het aan het begin van de twintigste eeuw vrijwel uitgestorven was.
In 1915 begon een groep enthousiastelingen onder leiding van de zoöloog Dr. Kurt König het ras weer tot leven te wekken, een proces dat misschien meer een recreatie was dan een redding. Het team speurde het Zwarte Woud af op zoek naar lokale honden die voldeden aan historische verslagen van de Hovawart, en kruiste deze met een reeks andere rassen, waaronder de Duitse herder, Leonberger, Newfoundlander en zelfs een Afrikaanse jachthond, om een gezonde fokpopulatie te produceren. In 1937 was de opnieuw ontworpen Hovawart voldoende gestandaardiseerd om te worden toegelaten tot het register van de Duitse Kennel Club. Het werd snel erkend vanwege zijn bruikbaarheid en grote aantallen van deze honden werden opgeroepen voor militaire dienst in de Tweede Wereldoorlog, een feit dat bijna resulteerde in zijn snelle ondergang. Er zijn maar weinig honden die de oorlog hebben overleefd, maar degenen die dat wel deden, bouwden langzaamaan de bevolking weer op.
De Hovawart is een grote, goed gebouwde hond met een ietwat langwerpige vorm, waarbij de rug aanzienlijk langer is dan de schofthoogte. Het heeft een groot, lang hoofd, met een brede, ronde schedel en een duidelijke stop. De schedel is ongeveer even lang als de snuit, die sterk is en iets taps toeloopt over de lengte. Het heeft strakke lippen en grote tanden die kunnen samenkomen in een schaar- of tanggebit. De ogen zijn ovaal van vorm en donkerbruin van kleur, en de oren staan hoog en ver uit elkaar, waardoor de krachtige kop nog groter lijkt. Ze liggen tegen de zijkant van het hoofd wanneer ze ontspannen zijn, en kunnen tot een half rechtopstaande positie worden opgetild, waarbij hun toppen naar voren hangen.
De nek van de Hovawart is matig lang en leidt naar de langwerpige rug, die over de hele lengte recht en stevig is. De croupe helt iets af naar de staart, die bossig en lang is en bijna de grond bereikt in rust. De borst is breed, diep en lang, en de buik heeft een nauwelijks waarneembare plooi. Terwijl de voorpoten rechtop staan, weerspiegelen de achterpoten de inbreng van de Duitse herder in het ras, omdat ze duidelijk gehoekt zijn, en er is overal een sterke botstructuur. De poten zijn rond en compact, en de Hovawart beweegt met een grote pas, waarbij het grootste deel van de aandrijving van achteren komt. Er is duidelijk seksueel dimorfisme, met mannetjes van 63 tot 70 cm lang en 42-50 kg, terwijl vrouwtjes in lengte variëren van 58 tot 65 cm en 34-40 kg wegen.
Bovenal straalt de Hovawart vertrouwen en zekerheid uit. Het is geen nerveuze of agressieve hond, maar is kalm en gelijkmatig, tenzij hij wordt geprovoceerd. Zijn grootste zorg is de veiligheid van zijn gezin, en deze toewijding komt voort uit de sterke band die het met zijn mensen vormt. De van nature beschermende aard van het ras betekent dat het waakzaam en attent is in de buurt van kinderen, en instinctief op zijn hoede is voor vreemden. Dit is geen ideaal ras voor de beginnende eigenaar, omdat het een sterke persoonlijkheid heeft en geneigd is te proberen een dominante positie in het gezin in te nemen; iets dat moet worden voorkomen om de controle over deze krachtige hond te behouden.
Eigenaren moeten standvastig en zelfverzekerd zijn in het omgaan met uitdagend gedrag, vooral tijdens de adolescente fase van het leven van de hond. De Hovawart kan op zijn manier enigszins schurend zijn met andere honden, en agressie tussen honden is geen ongewoon probleem. Hoewel dit kan worden verbeterd door socialisatietraining, kan het ras het beste worden vermeden door mensen met andere honden in huis. Bovendien heeft het een instinct om te jagen, wat betekent dat het niet met kleinere huisdieren mag worden gemengd.
Als een wilskrachtig en enigszins onafhankelijk ras is de Hovawart zelden blindelings gehoorzaam, en in tegenstelling tot andere werkhonden leeft hij niet om te behagen. In plaats daarvan gedijt het wanneer het voelt dat het samenwerkt met, in plaats van voor, zijn eigenaren.
Het is belangrijk om tastbare beloningen te geven in de vorm van traktaties tijdens het trainen, en om te voorkomen dat je de hond bekritiseert omdat hij de bevelen niet opvolgt, aangezien hij koppiger en norser zal worden bij een dergelijke behandeling. In plaats daarvan, wanneer de Hovawart interesse begint te verliezen, moet de eigenaar de trainingssessie staken en later opnieuw beginnen.
De Hovawart is opmerkelijk gezond, hij lijdt niet aan een significante erfelijke ziekte, hoewel gewrichtsproblemen, waaronder de hieronder genoemde, in bepaalde families vaker voorkomen.
Kruisbandbreuk
Sommige honden zijn vatbaar voor verwonding van deze vitale structuur, omdat ze een onderliggende inflammatoire aandoening hebben in hun kniegewrichten. Het ligament dat tussen de onderkant van het dijbeen en de bovenkant van het scheenbeen loopt, waardoor het gewricht kan scharnieren terwijl het stabiel blijft, is daarom verzwakt en kan onder lichte spanning scheuren. Het resultaat is een plotseling begin van kreupelheid van de achterpoten en chirurgisch herstel van het ligament is nodig om te voorkomen dat artritis zich snel ontwikkelt.
Heupdysplasie
Een vaak erfelijke ontwikkelingsstoornis die een of beide heupgewrichten aantast. Als gevolg hiervan passen de kogel en kom van het heupgewricht niet goed, wat ongemak, kreupelheid en stijfheid veroorzaakt na rust. Tekenen worden vaak voor het eerst opgemerkt bij opgroeiende pups tussen de 6 en 14 maanden oud. Volwassenen moeten idealiter op de heup worden gescoord voordat ze voor de fokkerij worden gebruikt om er zeker van te zijn dat ze geen defecte genen doorgeven aan hun nakomelingen.
Dit is een zeer energiek ras dat veel beweging nodig heeft - minimaal een uur per dag. Hij is tot veel meer in staat en is een ideale jogging- of wandelgenoot. Als slimme werkhond zal hij veel voldoening halen uit deelname aan een reeks hondensporten, waaronder tracking en behendigheidsproeven. Zijn instinctieve behoefte om zijn territorium te bewaken, betekent dat hij overdag toegang moet krijgen tot een flinke tuin, hoewel er niet verwacht mag worden dat hij grote hoeveelheden tijd alleen buiten doorbrengt.
De vacht van de Hovawart moet twee keer per week worden geborsteld om losse haren te verwijderen en om mattering te voorkomen, maar hoeft maar zelden te worden gewassen. Het wordt niet geknipt gelaten, dus professionele verzorging is niet vereist. Het ras heeft dikke, sterke nagels die af en toe moeten worden geknipt - deze praktijk, samen met het dagelijks tandenpoetsen, moet vanaf jonge leeftijd worden ingevoerd om ervoor te zorgen dat ze door de hond worden geaccepteerd als het een grote, krachtige volwassene is.
0 Reacties