Terwijl de oorspronkelijke ontwikkeling van het ras gericht was op doorspoelen en jachtvermogen, had ras verfijning meer te maken met wat wenselijk werd geacht in de showring, met weinig aandacht voor het verspreiden van jachteigenschappen. Het resultaat is een gemakkelijke, zachtaardige, intelligente gezinshond die ook een gewillige veld- en jachtgenoot is. Veldspaniels zijn geschikt voor huizen met kinderen en andere honden als ze vroeg worden geïntroduceerd. Ze hebben dagelijkse activiteit of een doel nodig om destructief gedrag te voorkomen. Hun gemiddelde leeftijd is 11 tot 13 jaar.
Fieldspaniëls begonnen in het begin van de 19e eeuw te verschijnen, oorspronkelijk als grotere, donkergekleurde Cocker Spaniëls (spaniels die speciaal werden gekweekt voor het doorspoelen van houtsnippen). In feite was het enige echte verschil tussen Cocker en Fieldspaniëls hun grootte, en in mindere mate hun kleur. De vroege Fieldspaniëls werden ontwikkeld voor het wegspoelen van groter wild (haas en grotere wildvogels) en waren destijds van groot nut voor hun menselijke metgezellen, aangezien de jacht nog steeds werd gebruikt voor levensonderhoud en niet alleen voor de sport. Fieldspaniëls zijn spaniëls, maar zijn in staat om wild in water op te halen.
Aan het einde van de 19e eeuw veranderde het fokken van Spaniels drastisch. Niet langer gedreven door het doel en de noodzaak van veldeffectiviteit, begonnen Spaniël rassen te worden ontwikkeld en verfijnd op basis van de showring, en wat als modieus, wenselijk en zelfs grillig werd beschouwd. De invloed van keurmeesters, hondenliefhebbers en de algemene publieke opinie kan niet genoeg worden benadrukt met betrekking tot de veranderingen in Spaniël rassen. De Fieldspaniël werd langer in de rug en laaghangend door de invloed van Sussex Spaniels en zelfs Bassets in fokprogramma's. De publieke opinie begon te veranderen en deze honden waren zo grillig dat de gunst in de showring verschoof naar de meer populaire Cocker en Engelse Springer Spaniels. Als gevolg hiervan verdween het ras bijna, maar een paar enthousiastelingen gingen door met het fokken en probeerden de hoogte van de honden te vergroten, terwijl hun kenmerkende kopvorm behouden bleef. De honden die we momenteel herkennen als Fieldspaniëls stammen af van 4 honden die in de jaren vijftig en zestig in Engeland werden gefokt. Het ras werd in 1894 erkend door de Raad van beheer, maar was pas in 1968 populair in de showring.
Fieldspaniëls zijn stevig en solide in het algemeen, matig uitgebeend, goed uitgebalanceerd en iets langer dan lang. Het hoofd is in perfecte verhouding tot het lichaam; elke afwijking hiervan is niet acceptabel voor het ras. Over het algemeen ziet het hoofd er nobel uit en is de uitdrukking intelligent en zachtaardig. De neus is lang en de lippen mogen niet hangend zijn (beide eigenschappen zijn geschikt voor het ophalen van groter wild in het veld). De ogen moeten amandelvormig zijn, matig breed van opzet, maar vooraan blijven en mogen de havik (derde ooglid) niet laten zien. Ze moeten donker van kleur zijn. De oren moeten laag aangezet zijn, matig bevederd, en tot het einde van de snuit komen.
De nek van de Fieldspaniël is lang en gespierd met slechts een lichte boog en loopt soepel over in de rug. De rug is vlak en de borst is diep en goed ontwikkeld. De ribbenkast is lang in vergelijking met andere spaniëls, maar blijft goed gewelfd voor duurwerk. Het achterbeen moet sterk en krachtig blijven zonder de suggestie van zwakte. De staart kan worden gecoupeerd om het evenwicht met het algehele uiterlijk van het lichaam te behouden, of om los te blijven. De vacht is een dichte, enkele vacht, maar is nog steeds waterafstotend. Het is lang, glanzend en vlak of licht golvend. Veren moeten aanwezig zijn op de borst, onderkant, benen en staart.
Net als bij de meeste rassen, zijn mannelijke Fieldspaniëls doorgaans langer in hoogte en wegen ze iets meer dan hun vrouwelijke tegenhangers. Het ras varieert van 43 tot 46 cm hoog en 18 tot 21 kg in gewicht (vrouwelijk) en 23 tot 25 kg (mannelijk). Vachtkleur omvat zwart (bij voorkeur), lever, goudlever, roan en kan tan-punten bevatten. Witte vlekken zijn acceptabel zolang er roan-tikken in de vlekken aanwezig zijn. Af en toe is effen wit te zien op de borst. De gang van de Fieldspaniël is moeiteloos, waardoor uithoudingsvermogen in het veld mogelijk is. De pas is soepel en lang, maar parallel aan de grond, met een efficiënte bodembedekking. De nadruk van beweging ligt op de kracht van het achterbeen en het bereik van het voorbeen. De staart wordt meestal horizontaal of iets laag gedragen en kan langzaam heen en weer zwaaien terwijl de spaniël zich terugtrekt.
Fieldspaniëls zijn intelligente en onafhankelijke honden, vanwege hun fok voor sportieve doeleinden, maar zijn volgzamer dan andere spaniël rassen. Deze honden gedijen goed als ze deel uitmaken van een gezin en moeten worden opgenomen in gezinsactiviteiten. Ze zijn echter vaak terughoudend wanneer ze voor het eerst nieuwe mensen ontmoeten, en zouden de kans moeten krijgen om op hun eigen tijdlijn te communiceren. Ze zijn meestal niet verlegen of bang, en agressie wordt zelden gezien bij dit ras.
Hoewel ze volgzamer zijn dan andere sportieve spaniëls, hebben deze honden interactie en externe activiteit nodig om verveling en destructief gedrag te voorkomen. Ze zijn niet vatbaar voor verlatingsangst, maar doen het het beste als ze een doel of een baan hebben voor mentale stimulatie. Ze zijn geweldig en geduldig met kinderen van alle leeftijden, en kunnen over het algemeen goed overweg met andere honden en katten, zolang ze maar vroeg in hun leven worden geïntroduceerd. Het zijn uitstekende waakhonden, maar zullen moeten worden geleerd wanneer het gepast is om te blaffen. Bij het lopen is aangelijnd blijven van cruciaal belang om te voorkomen dat doorspoelen een probleem wordt. Een grote tuin of toegang tot een hondenpark kan zorgen voor de benodigde tijd voor vrije activiteiten.
Veldspaniels zijn gemakkelijk te trainen vanwege hun intelligentie en hun gretige karakter. Maar hun volgzame houding vereist positieve trainingstechnieken om te voorkomen dat ze zich verpletterd voelen en om een grote geest te behouden. De beste benadering bij dit ras is prijzen, spelsessies en traktaties om goed gedrag te versterken.
Fieldspaniëls zijn relatief langlevend en gezond, met een verwachte leeftijd van 11 tot 13 jaar. Er zijn een paar erfelijke aandoeningen die het vermelden waard zijn.
Oculaire problemen
Veldspaniels zijn vatbaar voor enkele oogproblemen.
Hypothyreoïdie
Een lage schildklierfunctie komt met enige frequentie voor bij Fieldspaniëls. Er zijn geen bekende genetische markers, maar getroffen individuen mogen niet worden gefokt. Hoewel deze ziekte gewichtstoename, lethargie en problemen met de conditie van de vacht kan veroorzaken, is het gemakkelijk te behandelen met een dagelijks schildkliersupplement.
Epilepsie
Hoewel deze aandoening zelden op jonge leeftijd wordt gezien bij Fieldspaniëls, kan deze op latere leeftijd voorkomen, maar de onderliggende oorzaak is onbekend. Aanvallen die later in het leven optreden, kunnen ook verband houden met een hersentumor, dus het is onduidelijk of dit ras wordt aangetast door echte epilepsie of dat er een onderliggende oorzaak (zoals kanker) kan zijn bij de getroffen personen. Meer onderzoek is nodig om aanvallen bij dit ras te karakteriseren.
Fieldspaniëls zijn gemakkelijk in de omgang en volgzaam, maar deze eigenschappen mogen niet worden aangezien voor luiheid. Ze zijn oorspronkelijk ontwikkeld voor sport en hebben activiteit nodig, net als alle andere sportrassen. Ergens tussen de activiteit vereisten van Amerikaanse en Engelse Cocker Spaniels in, doen ze het het beste met ongeveer een uur lichaamsbeweging per dag en zijn ze het gelukkigst wanneer ze een combinatie van wandelingen en meer krachtige speeltijd maken.
Ze gedijen ook goed in georganiseerde activiteiten, zoals behendigheid, gehoorzaamheid, rally en tracking. Het betrekken van een Fieldspaniël bij een georganiseerde activiteit geeft het individu een gevoel van doelgerichtheid, wat cruciaal kan zijn om verveling en destructief gedrag te voorkomen.
Fieldspaniëls hebben minimale verzorgingseisen. Wekelijks poetsen zou matten in de enkellaagse vacht van dit ras moeten verwijderen. Bovendien zullen de veren iets vaker moeten worden geborsteld om takjes en bladeren te verwijderen van buitenaf. Het haar hoeft niet te worden geknipt als de hond de showring niet betreedt, maar het haar in de oren en tussen de voetzolen moet worden bijgesneden om huidinfecties te voorkomen.
Baden mag niet vaak voorkomen en mag alleen plaatsvinden als dat nodig is (vaker bij honden die regelmatig zwemmen). Fieldspaniëls zijn gematigde vacht verliezers het hele jaar door, met seizoensgebonden stijgingen in het verharen. Knip de nagels maandelijks af, tenzij ze worden gedragen door op beton of bestrating te lopen. Dagelijks tandenpoetsen wordt aanbevolen voor alle honden.
0 Reacties