De Estlandse Hond heeft een sterke gelijkenis met de Beagle (zij het met een langere nek en meer spitse snuit). Dit komt omdat de Beagle, samen met andere honden, een van de grondleggers was. Gelukkig besloten de Esten dat ze een gezinshond wilden en werden ze geselecteerd voor goedaardige honden. Dit betekent dat de moderne Estlandse Hond de reputatie heeft een gelukkige, huiselijke hond te zijn die graag deel uitmaakt van een gezin, hoewel hij niet zo gezellig is met vreemden en onbekende plaatsen.
In het begin van de 20e eeuw, vóór de oprichting van de Estse jachthond, werden de Engelse jachthond en de zogenaamde Russisch-Poolse honden gebruikt voor de jacht in Estland. Deze honden kruisten zich vervolgens om een hond voort te brengen die onofficieel werd geaccepteerd als lokaal in het gebied.
Toen, in de jaren 1920, ging de Finse hond de genenpool binnen, waardoor het uiterlijk van de lokale honden enigszins veranderde. Iemand met autoriteit moet ongelukkig zijn geweest met deze afwijking, want in 1934 werd een wet uitgevaardigd om een herkenbaar inheems hondenras in Estland te vestigen.
Tegelijkertijd was het aantal wildvogels in Estland sterk gedaald. Om overbevissing te voorkomen, werd besloten dat jagers niet zulke grote, snelle honden nodig hadden en een kleinere versie konden gebruiken. De wet stelde daarom dat het illegaal was om te jagen met honden die langer waren dan 45 cm tot de schouder, wat betekende dat kleinere honden werden geselecteerd om het Estlandse hondenras te vestigen.
Het was daarom onvermijdelijk dat rassen, zoals Beagles en Zweedse honden (met name de Luzerner Laufhund- en Berner Laufhund variëteiten), een grote bijdrage zouden leveren aan de ontwikkeling van de Estlandse hond. De laatste werd officieel erkend door de Sovjet-Unie in 1954. Nadat Estland weer onafhankelijk was geworden, registreerde hun Kennel Club het ras in 1998 en werkt momenteel aan erkenning in de wereld.
Denk qua uiterlijk aan 'Beagle' en je hebt een prima uitgangspunt. De Estlandse Hond heeft een vergelijkbare kleur met wit en bruin en een donker zadelgedeelte. Hij heeft zelfs dezelfde dikke maar rechte staart, die vaak wit getipt is. De Estlandse Hond verschilt echter doordat hij een langere nek en een meer spitse gezichtsvorm heeft. De Estlandse Hond is een middelgrote hond die de indruk wekt sterk en gespierd te zijn. Hoewel hij hangende oren heeft, mist hij fronsrimpels en rimpels, en ziet hij er over het algemeen alert en intelligent uit.
Het moet toegejuicht worden dat fokkers geselecteerd zijn op een goedaardige hond die een geweldig gezinshond is. In sommige opzichten kan worden aangenomen dat de Estlander bijna katachtige eigenschappen heeft, omdat hij minder flexibel is als het op verandering aankomt dan de meeste honden. Hij is het gelukkigst in een vaste routine en houdt van huis tot op het punt dat hij onrustig is tijdens het reizen of weggaan.
Dit gebrek aan flexibiliteit komt ook tot uiting in zijn houding tegenover vreemden. Hoewel hij zachtaardig, welgemanierd en kalm is in de buurt van degenen die hij vertrouwt en respecteert, is hij waarschijnlijk afstandelijk en schichtig tegenover vreemden of in onbekende situaties. Dit mag echter niets afdoen aan de vele positieve woorden die worden gebruikt om de Estlandse Hond te beschrijven. Hij wordt beschouwd als zachtaardig, vrolijk, energiek en een knuffelaar, die zo ongeveer alle vakjes voor een gezinshond aanvinkt. Inderdaad, als hij goed gesocialiseerd is door een puppy, accepteert hij waarschijnlijk andere huisdieren, zelfs katten.
Dat gezegd hebbende, de Estse jachthond heeft een sterke prooidrift, vooral voor vossen, hazen en hoefdieren. Maar met toewijding kan een eigenaar deze gewoonte uit de Ests leren, want hij is een intelligent en responsief ras. Een ander pluspunt is dat hij geen natuurlijke blaffer is. Het is zijn gewoonte om te zwijgen en niet onnodig te blaffen, wat goed nieuws is voor de buren.
De Estlandse hond wordt als intelligent en zeer trainbaar beschouwd. Hij heeft wel slechte gewoontes (zijn prooidrift) maar dit kan in toom gehouden worden met de juiste gehoorzaamheidstraining. Zoals met alle honden, reageert hij het beste op op beloning gebaseerde trainingsmethoden, vooral omdat hij zijn baas graag wil plezieren.
Hij is echter in de eerste plaats een reukhond. Dit betekent dat hij gemakkelijk wordt afgeleid door geur. Wat zijn opleiding ook is, als hij een interessante snuffel oppikt, kan hij doof worden voor de telefoontjes van zijn eigenaar. Het kan dus de moeite waard zijn om hem aan een beuglijn te houden als je niet kunt vertrouwen op een solide terugroepactie in open ruimtes.
Omdat het een relatief nieuw ras is, zijn er geen officiële onderzoeken gedaan naar de gezondheidsproblemen die verband houden met de Estlandse hond, maar het goede nieuws is dat ze de reputatie hebben een gezond ras te zijn. Dit kan gedeeltelijk te wijten zijn aan het feit dat het ras is ontsnapt aan intensief fokken, met ouderdieren die zijn geselecteerd op hun karakter en jachtcapaciteiten, in plaats van op uiterlijk. Gezien de genetische samenstelling van de ouderrassen, zoals de Beagle, Foxhound en andere honden, loopt de Estlandse Hond waarschijnlijk een verhoogd risico op de volgende gezondheidsproblemen:
Progressieve retinale atrofie (PRA)
Deze degeneratieve aandoening tast het lichtgevoelige netvlies aan de achterkant van het oog aan en veroorzaakt vroegtijdige blindheid. De eerste symptomen zijn meestal dat de hond zijn zelfvertrouwen verliest als hij 's nachts rondloopt, omdat zijn zicht slechter is bij weinig licht. Een getroffen hond kan terughoudend zijn om onbekende routes te lopen en onhandig zijn op trappen of springen op meubels. Uiteindelijk zullen honden met PRA blind worden.
Helaas is er geen behandeling voor PRA, wat kan betekenen dat een relatief jonge hond zijn gezichtsvermogen verliest. Honden passen zich echter aan blindheid aan en gebruiken hun andere zintuigen van horen, voelen en ruiken om dit te compenseren. Uiteraard is preventie volkomen passend voor PRA, wat betekent dat screening van de ouderdieren vrij is van symptomen voordat ze gaan fokken.
Entropion of Ectropion
Dit zijn twee anatomische problemen met de oogleden en wimpers. De eerste, entropion, verwijst naar het naar binnen draaien van het ooglid. Hierdoor wrijven de wimpers constant heen en weer over het hoornvlies (oppervlak van het oog), wat lijkt op leven met gruis in het oog.
De tweede aandoening, ectropion, verwijst naar een naar buiten draaiende of slapheid van het ooglid. Dit kan leiden tot uitdroging van het hoornvlies en het binnen oppervlak van het ooglid, wat weer ongemakkelijk en irriterend is.
Gelukkig zijn er chirurgische ingrepen die de vorm van de oogleden kunnen veranderen. Deze verhogen het comfort van die hond. Om te voorkomen dat het probleem wordt overgedragen op de volgende generatie, is het het beste om niet met dat individu te fokken.
Allergieën
Allergieën bij honden komen vaak voor als jeuk en huidirritatie. De triggers kunnen veel en gevarieerd zijn, waaronder huisstofmijt, pollen of voedsel. Een hond met allergieën kauwt en likt tot het punt dat het huidinfecties veroorzaakt, wat zowel voor de hond als voor het baasje vervelend is.
Tenzij het triggerende allergeen kan worden vermeden, vereist het beheersen van een allergie vaak dure medicatie en regelmatige dierenartsbezoeken.
Gewichtstoename en obesitas
Honden zijn berucht om hun grote eetlust, en bovendien blinken ze uit in het opsnuiven van snackmogelijkheden. Voor de onoplettende eigenaar van een Estlandse Hond kan dit leiden tot overvoeding en een hond met overgewicht. Portiecontrole en voldoende lichaamsbeweging zijn daarom de sleutel tot het behouden van een slanke taille.
Er moet aan worden herinnerd dat de oorsprong van de Est bij werkende rassen ligt. Zijn hondenvoorouders dachten er niet aan om de hele dag te rennen tijdens het jagen. Deze energieke streak zit vast in de Estlandse hond en hij heeft dagelijks veel krachtige oefeningen nodig. Wees voorbereid op minimaal één wandeling van 90 minuten per dag, maar bij voorkeur wil je hem vaker meenemen. Met dit in gedachten is het een geweldig idee om hem te leren apporteren, zodat hij genoeg kan rennen.
Mocht de Estlandse Hond niet voldoende bewegen, dan loopt hij, zoals bij elke hond, het risico slechte gewoonten te ontwikkelen. Die teveel aan energie moet op de een of andere manier een stopcontact vinden, dat kan zijn om op je meubels te kauwen of de tuin op te graven.
De Estlandse Hond heeft een korte vacht en weinig onder vacht. Hij is een gemiddelde vacht verliezer en een paar keer per week borstelen heeft het dubbele doel: het verwijderen van afgeworpen haar en het conditioneren van zijn vacht. Baden is niet regelmatig nodig, tenzij hij modderig of vuil wordt.
0 Reacties